Za kosztowne błędy będziemy płacić globalną inflacją

2022-01-26, Czy warto nad Wartą?

Ostatnie dwa lata to dla szczurów lądowych morskie wyzwania. Pandemiczne życie toczy się od fali do fali, a my z każdą kolejną nabieramy wprawy w tym szalonym surfowaniu.

Fot. archiwum autora

Przed nami piąta edycja. Porządne maseczki filtrujące, jak deski surfingowe, warto mieć w pogotowiu. Najnowsza edycja wirusa o wdzięcznie marketingowej nazwie Omikron niebawem zawita także w sennym Gorzowie. Nasz szpital, pod wodzą prezesów Ostroucha i Surowca, przygotowuje się na potężne logistyczne wyzwanie. Wszystkie ręce na pokład. Zakołysze porządnie. Mimo, że wirus zelżał objawowo, jeśli wierzyć naukowcom, przenosi się prawie przez ,,kontakt wzrokowy", będąc kilkaset razy bardziej zakaźny od Alfy. Każde ,,kichnięcie" może być jak lokalny wybuch bomby atomowej. Oby na strachu się kończyło.

Z każdą kolejną falą pojawia się coraz więcej pytań o skuteczność ochrony. Jeśli przy mało inwazyjnej mutacji Alfa zamykaliśmy lasy, a przy znacznie bardziej zakaźnym Omikronie przymykamy oko na ludzi bez masek, to coś tu mi nie gra. Być może rządzący mają świadomość, że wcześniej czy później wirus dopadnie każdego, o ile pandemia nie wygaśnie samoistnie. W takiej sytuacji zamykanie gospodarki to więcej strat niż pożytku. Uczymy się na błędach.

Niestety, za kosztowne błędy z początku pandemii płacić będziemy latami podkręconą globalną inflacją. Warto także zastanowić się nad polityką klimatyczną. Być może zmienić jej formułę. Jeśli Europa ma brać na siebie największy ciężar ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, kosztem drakońskich podwyżek cen prądu, to czy stać na to obywateli starego kontynentu? Pamiętajmy, że Europa to zaledwie 1/10 światowej emisji. Sami planety nie uratujemy. Skutek uboczny to drożyzna. Koszty energii przekładają się na wszystkie obszary funkcjonowania. Czy warto wybiegać przed szereg?

Coraz bardziej tęsknię za normalnością. Czasami, gdy bez obaw można było usiąść w wagonie obok drugiego człowieka. Bez zastanawiania się, czy nie jest ,,kokonem transportowym" wirusa. Porozmawiać, odetchnąć pełną piersią. Podróż pociągiem, z dobrą lekturą w ręku oraz latte macchiato w termicznym kubku relaksuje jak szum morskich fal. Pozwala oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości. Postpandemiczna rzeczywistość dla rozwoju kolei w Gorzowie może okazać się mniej łaskawa, niż zakładaliśmy. Nieoficjalnie mówi o niepewnych losach elektryfikacji linii kolejowej 203 na odcinku Piła - Kostrzyn. To kluczowa inwestycja, by wyrwać Gorzów z kolejowego marazmu. Projekt przewidziano do sfinansowania w ramach środków z nowej perspektywy unijnej. A tu ciemne chmury nad Polską. Jeśli nawet środki unijne zostaną Polsce przyznane, czy wystarczy ich na wszystkie kolejowe inwestycje w świetle gigantycznych wzrostów cen?

Nasz "Ostbahn" może być pierwszym kandydatem do wycięcia z listy. Oby nie. By zakończyć pozytywnym akcentem: Pasja do kolei jest w Gorzowie powszechniejsza, niż pierwotnie zakładałem. Liczne rozmowy utwierdzają mnie w przekonaniu, iż magia kolei żyje w naszych sercach. Jestem pod wrażeniem zwłaszcza wśród młodego pokolenia. Warto w tym miejscu wspomnieć chociażby o Instagram'owym profilu ,,fotografia kolejowa" Kuby Świderskiego - utalentowanego fotografa. Moim zdaniem, autor najlepszych zdjęć o tematyce kolejowej w naszym mieście. Chapeau bas! Warto mieć pasję, by przetrwać w tych szalonych czasach...

Robert Trębowicz

Ekonomista, publicysta, specjalista ds. public relations. Twórca Forum Interesów Komunikacyjnych Gorzowa