Miły ton u Gąsiora

2016-10-13, Czytaj ze mną

Do mysiej dziury uciekam

by się nie wydało

żem pełen kompleksów

i nie chcę się wystawiać

na śmiech gawiedzi

więc milczę i czkam w ukryciu….

Każdy, kto choć raz spotkał Gąsiora (Jerzego Gąsiorka) wie, że mówić on nie lubi, że zawsze chowa się gdzieś z tyłu, że odmawia uczestnictwa w spotkaniach autorskich lub innych formach promowania swoje twórczości. Natomiast od 15 lat pisze wiersze, w których zamyka swoje przemyślenia o świecie i życiu. Tylko w nich jest bardzo szczery, tylko przez nie pozwala czytelnikom wejść do swojego świata. Najnowszy tomik jego wierszy nosi tytuł „Usłyszeć ciszę” i ma numer dziewiąty. Gąsior od początku wydaje swoje tomiki w jednakowej, bardzo prostej szacie graficznej: szara okładka, wąski format, ok. 100 stron, a na każdej jeden wiersz. Choć do numeracji nie włącza np. wyboru swoich wierszy lub tomików wydanych z jakiejś okazji, to jednak zebrało się już prawie tysiąc jego rozmyślań zapisanych białym wierszem.

Co jakiś czas Gąsior podrzuca czytelnikom kolejny worek z wierszami. Po prostu w tomiku zamyka wiersze napisane w ostatnim czasie, raczej w układzie chronologicznym, bez zwracania uwagi na kompozycję całości. Można więc otworzyć go w dowolnym miejscu, by dowiedzieć się, co autor robił i jakie myśli go naszły. Tym razem jest nieco inaczej. Choć nie ma podziału na części ani rozdziały, czasami wiersze układają się w cykle. Na przykład te z bezokolicznikami w tytułach: „Widzieć”, „Mówić”, „Milczeć”, „Słyszeć”, „Iść” pokazują, że sens życia tkwi w działaniu. Kilka wierszy dotyczy wieży w Santoku, którą zbudowano w 1935 roku, a teraz jest miejscem pracy twórczej autora. O budowniczych tej wieży często dobrze myślę – stwierdza autor. I dalej: Zaledwie dziesięć lat cieszyła ich oczy / i na myśl im nie przyszło / że wznoszą ją dla Gąsiora. Santok, widok z wieży, połączenie Warty i Noteci, szeroki krajobraz, nocne niebo, na którym widać spadające gwiazdy – to stałe tematy wierszy Jerzego Gąsiorka, ale zawsze z nowym ujęciem i nową refleksją. Generalnie autor bardzo czuły jest na uroku krajobrazu; tu zwracają uwagę wiersze o pięknie morza, szczególnie na Rugii.

Są w tym tomie refleksje znane z wcześniejszych tomików – zadziwienie, dlaczego ludzie sami sobie wyrządzają tyle zła: prowadzą wojny, niszczą trwałe wartości, kaleczą się wzajemnie. Czy wierszami da się zmienić losy świata? Autor nie ma złudzeń, a mimo to, przywołując Don Kichota, stwierdza: dla mnie ów Rycerz / z obłędem w oczach / co świat chciał naprawiać / bliski i prawdziwy.

We wcześniejszych tomikach, szczególnie w poprzednim pt. „Bliżej”, wyraźnie wyróżniały się wiersze o końcu życia, wiersze sumujące, pożegnalne. Natomiast w tym wybija się nowy ton. Cały tom autor dedykował wnukom, a w kilku wzruszających wierszach przedstawił swoją radość z narodzin wnuków (szczególnie Zosi), z zachwytów nad ich dziecięcymi zachowaniami, a także troskę o ich przyszłość. Znacznie to milszy ton niż wcześniejszy. Na zakończenie więc wiersz o tym nowym Gąsiorze:

I znów bawię się klockami

przewracam kolorowe

kartki bajek

udaję ptaka machając rękami

kiedy trzeba

chodzę na czworakach

i cieszę się jak dziecko

wszak bawię się z wnuczką

ja starzec

siedemdziesięcioczteroletni.

Krystyna Kamińska

Gąsior, „Usłyszeć ciszę”, Gorzów Wlkp. 2016, wyd. Drukarnia „Sonar”, 100 s.

Czytaj ze mną

Jaromir

„Pegaz Lubuski” nr 80

Po raz pierwszy zapraszam do czytania „Pegaza Lubuskiego” online, a nie na wydruku. Bo nie ma wydruku, nie było także zwyczajowej promocji numeru z udziałem autorów tekstów i osób zainteresowanych literaturą tworzoną w Gorzowie. Takie czasy. Ale czytać można.