To nie perła, to brylant jest

2013-02-16, Renata Ochwat: Moje irytacje i fascynacje

Dziś ruszają pierwsze zajęcia w Domu Biskupów Gorzowskich, czyli Instytucie Biskupa Wilhelma Pluty. Dzięki uprzejmości jaskółek miałam tę niewypowiedzianą przyjemność być w willi. To po prostu bajka.

Wolniutko, ale jednak zaczyna swoją działalność Instytut Biskupa Wilhelma Pluty. Kilka dni temu zaniosło mnie pod piękny kuty płot przy willi, a właściwie dwóch willach przy ul. 30 Stycznia. Stałam tam dłuższą chwilę i po prostu gapiłam się na przepięknie odresturowaną fasadę. A zapewniam, że jest na co.

A zupełnie niedawno dane mi było zwiedzić wnętrza. To kwintesencja sztuki konserwatorskiej. We wnętrzach zachowały się przepiękne stiuki, teraz pieczołowicie odnowione, wyzłocone lub pomalowane. Są oryginalne posadzki, podłogi, drzwi z epoki Bahrów, czyli tych, co owe budynki zbudowali.

Do tego zachowało się trochę przedmiotów, jak zachwycające kryształowe kandelabry, kryształowe cięte lustra w urzekających ramach. Dostojeństwa budynkowi dodają ciężkie meble, stare zabytkowe zegary. Mnogość szczegółów może przyprawić o zawrót głowy.

I kiedy tak chodziłam po przepięknie odnowionym budynku, gapiłam się na muszle św. Jakuba w jednym z witraży, naszła mnie oto taka konstatacja – jak to dobrze, że akurat ten budynek od 1945 r. był w rękach Kościoła, bo w innym przypadku marny jego los, taki jak teraz wykańcza willę Jaehnego, czyli dawne policyjne dołki. Bo Dom Biskupów Gorzowskich jest prawdziwym brylantem na zabytkowej mapie miasta nad Wartą i Kłodawką. Nawet nie perełeczką, bo w przypadku tego remontu takie określenie to za mało.

A wydawało się, że także i tego domu dni są policzone. Kiedy biskup diecezjalny wyprowadził się do Zielonej Góry, potem Sąd Kościelny na Żeromskiego, a biskup Edward Dajczak do Koszalina, willa opustoszała. Dopiero obecny biskup Stefan Regmunt podjął decyzję – remontujemy. Pomogła Unii, marszałek i szeryf TJ. Za niebagatelną kwotę przywrócono willi blask, zmodernizowano ją, ale w sposób nierzucający się w oczy. Uratowano.

No i dziś zaczynają się pierwsze zajęcia. Pełen rozruch przewidywany jest na połowę roku. Mają tu się odbywać wykłady, koncerty, spotkania, seminaria, odczyty. Czyli nie tylko wybrańcy, albo ci, co znają odpowiednie jaskółki (jak ja, dla przykładu), będą mogli tam wejść. Budynek ma służyć zarówno naukowcom, jak i zwykłym ludziom. I to w tym wszystkim jest najważniejsze.

No i tym kontekście aż chce się westchnąć, aby znalazły się pieniądze na remont willi Lehmanna, czyli siedziby biblioteki wojewódzkiej przy ul. Sikorskiego. Przepiękne, stylowe wnętrza zaaranżował Juliusz Piechocki. Na razie utrzymywana jest tam temperatura techniczna, aby budynek nie niszczał. Niewiadome są losy willi Pauckscha, siedziby Grodzkiego Domu Kultury, który przeznaczony jest do likwidacji. Jak do tej pory architekci zmian nie wydali ani pół komunikatu w tej sprawie. A trzeba pamiętać, że to najbardziej okazała willa fabrykancka w mieście. Szkoda tego wszystkiego. Jakoś bez bólu serca nie potrafię o tym myśleć.

No a teraz z innej mańki. Pisałam już kilka razy o tym, że do miasta nad Wartą wybiera się Robert Kuśmirowski. Pamiętam jego poprzednią wystawę, a właściwie otwarcie, które była bardziej spektaklem, aniżeli typowym wernisażem. Sam artysta wziął w tym wydarzeniu udział – blisko godzinę stał nieruchomo z jakimś urządzeniem na twarzy. Ciekawe, jak będzie dziś podczas otwarcia w Miejskim Ośrodku Sztuki. Mam nadzieję, że nieźle.

P.S. A w niedzielę idę do lasu. Jakoś bardzo mocno mi ten las jest potrzebny, bardzo mocno.